De genezing van wonden verloopt doorgaans via een vast patroon. Dit patroon bestaat uit vier verschillende fasen die altijd in een chronologische volgorde op elkaar volgen. Complexe, grote wonden kunnen soms geclassificeerd worden in meerdere fasen tegelijk, maar de uiteindelijke wondsluiting zal pas plaatsvinden als de laatste fase is voltooid. Chronische wonden ontstaan meestal wanneer fases niet volledig worden doorlopen. Hierdoor stagneert het genezingsproces. De wondgenezing kent de volgende fases:
Bij een open wond komen haarvaatjes en zenuwuiteinden bloot te liggen, die vervolgens beschadigen. Verschillende mechanismen beperken het bloedverlies: vaten vernauwen lokaal en bloedplaatjes klonteren samen. Er wordt fibrine geproduceerd om de wond te bedekken met een net van draadjes. Hier blijven bloedcellen, -plaatjes en eiwitten aan kleven. Uiteindelijk droogt dit alles op en vormt het een gestolde laag bloed: een korst.
Na de bloedstolling verwijden de vaten zich lokaal weer, waardoor bloedlichaampjes, eiwitten, elektrolyten en water worden toegelaten. Er ontstaat een zwelling die op de huid drukt, waardoor de wond pijnlijk kan worden. Witte bloedcellen ruimen de dode cellen op en maken de bacteriën onschadelijk.
De aanmaak van nieuwe bloedvaatjes wordt gestimuleerd en er wordt nieuw weefsel gevormd. Dit is vochtig, helderrood en korrelig. Cellen aan de wondrand vermenigvuldigen zich en bedekken het weefsel. De wond is gesloten.
Het nieuwe weefsel is nog erg kwetsbaar. Daarom moet dit uitrijpen tot een dun, soepel en wit bindweefsellitteken. Overtollige haarvaatjes worden weer afgebroken.
